Rozwój człowieka jest zjawiskiem naturalnym i samoistnym. Nauczyciel nie jest w tym procesie sprawcą rozwoju, ale zobowiązany jest do mądrego towarzyszenia uczniowi w drodze do samodoskonalenia. Poprzez swoje wysiłki, pedagog wydobywa to, co w młodym człowieku cenne, lecz jeszcze ukryte, wyzwala jego potencjał. Jednocześnie nauczyciel musi mieć świadomość granic możliwości ucznia wynikających z różnych uwarunkowań.
Opracowując model absolwenta naszej szkoły staraliśmy się przewidzieć: kim i jaki może być człowiek opuszczający naszą szkołę? Pozwoliło nam to dostrzec, co jest ważne w rozwoju młodego człowieka i jak mamy wspierać jego rozwój i kształcenie.
U podstaw stworzonego przez nas modelu leży założenie, że osiągnięcie przez ucznia pełni rozwoju osobistego jest możliwe tylko wtedy, gdy zapewnimy mu sprzyjające środowisko wychowawcze. Szkoła musi być więc przede wszystkim bezpieczna i przyjazna uczniowi, reagująca na problemy, z którymi boryka się współczesna młodzież. W działaniach, których efektem powinien być określony model wychowanka, zaakcentowaliśmy konieczność rozwoju wszystkich sfer osobowości młodego człowieka, przede wszystkim jednak sfery intelektualnej i moralnej, gdyż to one właśnie składają się na definicję człowieka kulturalnego.
